Piąta kolumna w Platformie

Wydaje się, że Donald Tusk nie ma szczęścia do medialnych wyczynów podległych sobie ministrów oraz ich współpracowników. Warto w tym kontekście wspomnieć początkową twardą obronę ACTA przez ministrów Boniego i Zdrojewskiego, którzy ugięli się dopiero pod zmasowanym atakiem złodziei własności intelektualnej. Kolejny przykład, to ministra Mucha, której trudno było zrozumieć, że kiedy zatrudnia bez konkursu znajomych na kluczowych stanowiskach w podległych sobie resortach, to będzie słusznie oskarżana o kumoterstwo. I tak na prawdę nie ma tu nic do rzeczy, czy jej protegowanym będzie przedsiębiorca, fryzjer, piekarz czy babcia klozetowa. Można by również przywołać w tym kontekście neurotyczne hamletyzowanie wicepremiera Pawlaka w sprawie reformy emerytalnej. Zgodnie z zasadą brzytwy Hanlona, tłumaczyłem sobie takie wpadki zwykłą niekompetencją, bądź nagłym atakiem pomroczności jasnej, wystrzegając się podejrzeń o działania celowe. Śmiejąc się przy tym z autorów teorii spiskowych wszelkiej maści uważałem się za twardego realistę.

Jednak śledząc doniesienia medialne na temat resortu zdrowia zacząłem wątpić w słuszność takiego podejścia. Zaczęło się od protestu pieczątkowego lekarzy, który zresztą może wrócić. Potem pojawiły się "nieoczekiwane" problemy z lekami na raka, wynikające z tego, że jeden z producentów musiał ze względów technologicznych ograniczyć na jakiś czas produkcję, o czym zresztą wszystkich zainteresowanych odpowiednio wcześnie poinformował. Problemy te będą miały równie "nieoczekiwany" dalszy ciąg z lekami używanymi do przeszczepów szpiku i w leczeniu białaczek, których ministerstwo nie umieściło na liście leków refundowanych. Zresztą może się okazać, że niedługo w ogóle nie będzie można umieszczać żadnych nowych leków na tej liście, ponieważ członkowie Rady Przejrzystości (nazwy takich gremiów musi wymyślać jakaś Najwyższa Rada Nazewnictwa), opiniujący takie leki, stwierdzili, że za frajer robić nie będą. Jestem w stanie uwierzyć, że to wszystko wynika jedynie z głupoty, nieróbstwa i niekompetencji odpowiednich urzędników. Ale dyscyplinarne zwolnienie 64-letniej sekretarki, która chciała jeszcze przepracować rok przed przejściem na emeryturę przeprowadzone w taki sposób, że nawet będąca propagandową tubą PO Gazeta Wyborcza postanowiła wziąć ją w swoją obronę, sprawiło, że zmieniłem zdanie.
Wszyscy znamy te stare, zasiedziałe w jakiejś instytucji sekretarki, które przetrwały kadencje wielu kolejnych szefów. To one najlepiej znają biuro, wiedzą jak wszystko w nim funkcjonuje, znają również sekrety i słabości innych pracowników. Czasem można odnieść wrażenie, że to one rządzą. Jeżeli szef dobrze się dogaduje z taką panią, to instytucja żegluje pewnie jak wojenna fregata po wzburzonych wodach biurokracji, a najważniejszy gabinet przypomina niezdobytą twierdzę, bronioną przed niechcianymi petentami przez wzbudzającą przerażenie lwicę. Jeżeli jednak współpraca układa się źle, to nikt z nas nie chciałby się znaleźć w skórze takiego szefa. Zwolnienie takiej pani jest praktycznie niemożliwe, więc gdyby sytuacja miała miejsce w innym momencie, uznałbym, że tym razem dzięki sprytnemu manewrowi wyprowadzić w pole postrach biura. Ale jeżeli dzieje się to w czasie, kiedy lider Platformy stara się przekonać (dość niemrawo zresztą) naród do przedłużenia wieku emerytalnego, opozycja rzuca się na tą propozycję jak wygłodniałe tygrysy na nieznającą życia, małoletnią sarenkę (chyba jakieś sarenki żyją tam, gdzie tygrysy?) i wszystko natychmiast trafia do mediów, to wyraźnie widać, że jest to działanie celowe. Pierwsze wyjaśnienie, jakie mi przyszło do głowy, było takie, że przeciwnikom Platformy udało się ulokować w resorcie zdrowia propagandową piątą kolumnę, która robi wszystko, żeby podważyć zaufanie społeczeństwa do rządu w ogóle i Premiera w szczególności. Uradowany faktem wykrycia pierwszego spisku w swoim życiu miałem już ruszyć w Polskę, by na tajnych kompletach w prowincjonalnych domach kultury odkrywać tą Prawdę przed osamotnionymi we wrogim żywiole zwolennikami Platformy. Oczyma duszy widziałem już, jak rzucają się na mnie reakcyjne media w rodzaju Radia Maryja lub niezależnej.pl, przed którymi w ostatniej chwili ratują mnie światli dziennikarze Wyborczej, TVN oraz Tomasz Lis z Moniką Olejnik na spółkę.
Niestety wizję tę zmąciło mi inne możliwe wyjaśnienie. Otóż nie jest to spisek wrogich sił, ale celowe działanie naszego rządu, który postanowił za dramat społeczno-polityczny "Trud Platformersa" zdobyć zaszczytną nagrodę Złotej Maliny. Trudno nie podziwiać tak wytrwałego dążenia do godnego szacunku celu, lecz moim zdaniem autorzy grzeszą zbytnią ostrożnością. Zamiast przeintelektualizowanego dzieła szkoły moralnego niepokoju można było stworzyć epicki fresk na miarę "Ogniem i mieczem" Jerzego Hoffmana, albo przynajmniej samurajskich filmów Kurosawy lub "Aleksandra Newskiego" Siergieja Eisensteina. Mając za głównego bohatera kogoś, kto przed kamerami telewizji potrafi zwyczajnie mówić, a nie przemawiać jak większość polityków, można było pokazać jego drogę od zatroskanego stanem państwa człowieka do męża stanu ratującego ojczyznę. Niestety zmarnowano taką szansę - przez błędy w obsadzie, niekonsekwencje scenariusza i kiepskie wykonanie.